علی حسین نظری
راه ها به عنوان محور توسعه،زیر بنای ارتباطات، زمینه ساز انجام همه خدمات مورد نیاز جامعه، در منطقه میانکوه شهرستان اردل به فراموشی سپرده شده اند.
از حدود چند سال پیش که جاده های آنتنی روستاهای میانکوه به سبب گازکشی منطقه تخریب گردیدند،تاکنون برای بازسازی جاده های مواصلاتی این روستاها کاری نشده است.
برخی از اهالی منطقه و خیّرین برای کمک به بازسازی زیرساخت این راه ها مانند جاده ریزک میانکوه و… اقداماتی انجام دادند،اما متاسفانه مسئولین با سهل انگاری در آسفالت نمودن این راه ها زحمات مردم را هم هدر دادند.
اگرچه با برخی پیگیری ها، مسائلی مانند ناتوانی مدیرکل مربوط در الزام پیمانکار به انجام تعهدات مطرح شد، اما هرچه باشد؛سهل انگاری مدیران استانی،ضعف قوانین،زیاده خواهی پیمانکاروناتوانی مسئولین محلی، هیچ کدام نمی تواند مانع دست یابی مردم محروم این منطقه دورافتاده به حداقل حقوق زیرساخت ارتباطی زندگی ساده شان باشد.
مدیر ناتوان باید بفهمد که برای جلوگیری از از ورودخسارات جبران ناپذیر بیشتر، به زندگی مردم باید زودتر دست بهکار شود و این معضل را حل نماید.
خساراتی مانند اتلاف وقت، زیان وسایل نقلیه، آسیب های جسمی وجانی این مردم بیچاره ، گریبانگیر دامن کسانی می شود که با شعارهای عدالت محوری و محرومیت زدایی روز به روز زندگی مردم اینخطه را به قهقرا می برند.
اگر چه نهادهای هماهنگ کننده و نظارتی سر در زیر برف بیخیالی برده اند اما وجدان و شرافت انسانی ایحاب می کند تا برای رفع این مشکل اساسی از زندگی اینمردم کامی اساسی برداشته شود. از اکنون در انتظار عملکرد وجدان و شرف انسانی اینمدیران می نشینیم.
