جواد شاملو
در رمضان خواب آدم به هم می خورد، خاصتا جمعه باشد و تنها روزی که در آن بیشتر بتوان چشم روی هم گذاشت، دل کندن از خواب سخت تر می شود. زبان ها روزه اند و روزها بلند؛ اما پای مظلوم در میان است. پای مظلومی چون مسجد الاقصی، کعبه ای در بند و زنجیر. پای شهیدان و اسیران گاه و بیگاه سرزمین های اشغالی، کربلایی جاری. مسجدالاقصی جای عجیبی است. یک گوشه اش سحر است و یک گوشه اش تاریکی شب. محراب این مسجد همیشه صبح است. صبح نوزدهم رمضان. محراب این مسجد شعبه ای از محراب مسجد کوفه است و در آن همواره شمشیر ابن ملجم بر فراز سر علی بن ابی طالب. صحن این مسجد همیشه شب است. هرجا که در آن زنی یا دختری از دست ظالم چماق به دستی بگریزد، سپس آن ظالم به او برسد و آه از نهاد او بلند کند و او را روی زمین بی اندازد، آنجا شب یازدهم محرم است؛ شام غریبان. چه روح پررمز و رازی دارد این محوطه غریب.موریا، تپه ای که برای قرن ها مقر و پایگاه حق پرستی بوده و به فرمایش قرآن، پیامبر از آنجا به معراج رفت. بنا بر مشهور، از فراز صخره ای که اکنون گنبد طلایی قبه الصخره بر آن می درخشد. پیامبر از مسجدالاقصی به معراج رفت؛ اما اقصی خود معراج ما است. برای هر کس که سودای آزادی در سر دارد، هر کس که اندیشه آزادی او را به وجد می آورد؛ برای کسی که باز کردن قفس پرنده ای در او شور بر می انگیزاند و کسی که در خیالش زنجیر از پای دربندان می گشاید، قدس آسمانی است که می توان در آن پرواز کرد. بیت المقدس، پایتخت ابدی فلسطین سربلند، آسمان هفتم آزادی خواهان است. «سبحان الذی اسری بعبده لیلا من المسجد الحرام إلی المسجد الاقصی الذی بارکنا حوله لنریه من آیاتنا إنه هو السمیع البصیر؛ پاک و منزه است خدایی که بنده اش را در یک شب، از مسجد الحرام به مسجد الاقصی -که گرداگردش را پربرکت ساخته ایم- برد، تا برخی از آیات خود را به او نشان دهیم؛ چرا که او شنوا و بیناست». ما نیز در انتظار سفری هستیم. در آن روز است که آیات خدا تجلی می یابد: «و نرید ان نمن علی الذین استضعفوا فی الارض…».حماسه روز قدس، رزمایشی همتی است که امت آزاده اسلام برای آن روز معراج گونه دارد. این سیر کوتاه مردم در شهر و دیارشان، نمادی است از آرزویی که برای سیر طولانی به سمت مسجدالاقصی داریم. منزه است خدایی که این وعده را محقق خواهد ساخت.
