براساس شاخص های اجتماعی و فرهنگی، انتخابات یک مقوله رقابتی است و استفاده از ابزار و ادوات مختلف تبلیغاتی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و … در کسب آرای بیشتر امری طبیعی و اجتناب ناپذیر است.
این رویه در همه ممالک دنیا مرسوم است و کاندیداهای انتخابات مختلف برای به دست آوردن آراء بیشتر به ویژه در ماه ها و روزهای منتهی به انتخابات از هیچ کوششی فروگذار نمی کنند. اما آنچه که در این بین بیش از سایر مقولات دارای اهمیت است، شناسایی مطالبه عمومی مردم و توجه ویژه به خواسته اصلی طرفداران و درک متقابل آنان است. چرا که هرگونه اشتباه محاسباتی در گمانه زنی ها و یا تلاش برای تحمیل عقاید به جمعیت طرفدار، اگر با نتیجه عکس همراه نشود، دستکم تبعات ناخوشایندی را در آینده به همراه خواهد داشت که اصل خدمتگزاری و تلاش برای توسعه و آبادانی منطقه را زیر سوال خواهد برد.
«سیاست آغوش باز» و یا به عبارتی جذب حداکثری و دفع حداقلی اگر چه یک شیوه موثر و کارگشا در کسب و جذب آراء محسوب می شود ولی تبعات منفی این شیوه در آینده، به مراتب از مزایای آن بیشتر است.
بی هیچ تردید در موسمی که یک کاندیدا با اقبال عمومی بیشتری در جامعه مواجه می شود باید با هوشمندی و تدبیر بیشتری به موقعیت پیش رو بنگرد و مختصات مطالبه اصلی و عمومی مردم را که همان ایجاد تغییر است، ببینید، بشنود و بپذیرد. اما زمانی که سیاست آغوش باز به راهبرد اصلی یک کاندیدا تبدیل شود و افراد مخالف و وابسته به سایر جناح ها که با اهداف مختلف سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و در خوشبینانه ترین حالت با انگیزه خدمت رسانی خود را به کاندیدای برتر ( به زعم دیده ها و شنیده ها) نزدیک کرده اند، با آغوش باز پذیرفته شوند و در کنار مشتاقان تغییر یا حتی جلو تر از آنها(!) قرار گیرند و فرش قرمز برایشان پهن شود، قطعاً اصل مطالبه عمومی جامعه زیر سوال خواهد رفت مگر این که باور داشته باشیم هدف، وسیله را توجیه می کند!
این نگاه سطحی به انتخابات و عدم پیش بینی چالش ها، توقعات، انتظارات و تبعات سیاسی پیش رو، در آینده کارآمدی نماینده پیروز را با چالش مواجه خواهد ساخت و انرژی و زمان ارزشمند فراوانی را از برنده در انتخابات ضایع خواهد کرد. به هوش باشیم…
وحید حاج سعیدی
