سالهاست که آرزوی ساماندهی خطوط ریلی ،هوایی و زمینی ، آرزوی مهاجران سرگردان  جویای کار در بنادر است
اکثر مردان سرپرست خانواده چهارمحال بختیاری درد و آوارگی و زجر بیگاری در غربت را کشیده اند با تمام توانشان کار کرده اند تا بلکم اسباب راحتی فرزندان خانواده را مهیا کنند ، رفتن شان یه سوی غربت یک قِصه و برگشتن شان به آغوش خانوده یک غُصه .
تعطیلات عید نوروز که می‌شود مسیر بنادر به سمت استان ها بسیار شلوغ است ، بلیط های اتوبوس ها پیش فروش می شود و ظرفیت ها تکمیل، وای از آن لحظه که حاضرید تمام آنچه کار کرده اید را بدهید تا با یک وسیله  شب عید را کنار خانواده تان باشید.
بسیاری از مسافران استان ما به استان همجوار (اصفهان) می آیند واز کورس پر هزینه و وقت گیر دوم راهی مرکز استان و سپس به محل زادگاه شان می روند.
مسولان پشت میز نشین ، هیچ وقت این درد را متحمل نشده اند چرا که دفاترشان بلیط های شان را اوکی کرده و مسول را حتی تا پای پروازی که برای مسیر تهران، مرکز استان برای خود آن هم یک روز در هفته مهیا کرده اند همراهی می کنند .
مسولی که اینچنین باشد هیچگاه معنی چشم انتظاری را نخواهد فهمید. هیچگاه تاخیر پرواز و جا ماندن و سرگردان شدن در فرودگاه استان همجوار را درک نخواهد کرد. هیچگاه بی ملاحظه بودن رانندگان تاکسی های فرودگاه را درک نخواهند کرد. دردهایی که در سفر مردم استان برای لقمه نانی ناچیز می کشند بسیار است، حرف ها در دل ام  دارم که بازگو کنم اما سخن کوتاه شود بهتر است. همه این فرآیندها می تواند کوتاه شود، مردم استان ما سالهاست که همه جوره ضرر داده اند . منابع شان که به تاراج می رود نیروی کارشان که آواره این شهر و آن شهر در کیلومترها دور تر می شود و بُعد مسافت و دوری راه هزینه های سنگین را بدتر بر گُرده شان می گذارد.
فکرش را بکنید، قطار بندرعباس _شهرکرد یا پرواز قشم_شهرکرد (باور کنید از روی عادت یک لحظه به جای شهرکرد نوشتم اصفهان،  بک اسپیس زدم و اصلاح کردم ) چرا که ذهن ما را اینگونه عادت داده اند .چرا که برایمان یک رویا شده، رویایی دست نیافتنی.
در غربت که باشی ، وقت سفر، صحبت رفتن که می شود:  قطار به شهرکرد، پوزخند، هواپیما به شهرکرد نیشخند، ههه!! از فرودگاه بندرعباس برو اصفهان از اصفهان برو شهرکرد …این داستان بیشتر وقت ها برای اتوبوس بین شهری هم تکراری است و درد است این گفتن ها و نشنیدن ها  و نشنیده شدن ها …
در اکثر شهرستان های دنیا و همین ایران خودمان فرودگاه وجود دارد، صوت و سوت  قطار در ایستگاه شان نواخته شده، اما چهارمحال بختیاری،  با وجود این همه منابع هنوز در بن بست است، فرودگاهش انگار کلبه وحشت و مُلک اجنه است پرنده و جنبده در آن دیده نمی شود، برهوت برهوت است، گاهی اوقات فقط از حالت پرواز در می آید، به حالت سکوت رفته و پا رکاب نور چشمی ها، سوگلی ها، گل سرسبدها و آقازاده ها می شود تا سفر راحت و بی دردسری به مقصد داشته باشند .
حق دارند از مَرکب امکاناتِ در اختیار خود سواری بگیرند چه کار دارند مردم عادی چگونه و با چه هزینه ها و خطراتی طی طریق می کنند؟!
دردهای حمل و نقل جاده‌ای ای از این دست بسیار است. رسانه ای ها و مطالبه گران داد و فریادش را زده اند، آنها هم مثل همیشه قولش را داده اند.
قرار است کارهایی صورت بگیرد .
اما این کار جدای از مُسکنی موقت، آدم متخصص خودش را می خواهد .
این از حالت پرواز درآمدن ها و به پرواز درآمدن ها موقتی و زودگذر است.
آب از سرچشمه گل آلود است .

اسدی شهماروندی